اختلال انفجاری متناوب شامل ضربه های ناگهانی، پرخاشگری، رفتارهای خشونت آمیز و طغیان کلامی است که به طور متناوب و تکراری بروز می کند.
فوران های پرخاشگری معمولا سی دقیقه طول می کشد و معمولا در پاسخ به تحریک کوچکی از سوی یک همکار یا دوست نزدیک روی می دهد.
برون ریزی های پرخاشگرانه ممکن است مکرر یا نامکرر باشد.
در برون ریزی مکرر، به صورت دو بار در هفته و به طور متوسط در یک دوره سه ماهه علایم ذیل مشاهده می شوند:
– پرخاشگری کلامی / از کوره در رفتن، ایرادگیری، جر و بحث، جنگ کلامی
– پرخاشگری فیزیکی بدون آسیب، تخریب یا جراحت جسمانی نسبت به اموال، حیوانات یا سایر افراد
در برون ریزی نامکرر، فوران پرخاشگری فیزیکی همراه با آسیب، تخریب یا جراحت جسمانی به حیوانات و افراد سه بار در طول یک سال رخ می دهد.
علائم و معیارهای تشخیصی
حالت های خشونت ممکن است قبل یا همراه با هر یک از موارد زیر باشد:
• خشم
• کج خلقی
• افزایش انرژی
• بروز افکار مختلف
• لرزش
• تپش قلب
• تنگی و سفتی قفسه سینه
انفجارها و طغیان های کلامی و رفتاری در موقعیت های خاصی رخ می دهند و فرد بیمار به عواقب آن هیچ فکری نمی کند. مشخصات حالت های انفجاری عبارتند از:
• بداخلاقی
• بلند سخن گفتن
• جر و بحث کردن
• تنه زدن یا هل دادن دیگران
• دعوای فیزیکی
• صدمه زدن به اموال
• تهدید کردن یا حمله کردن به انسان ها یا حیوانات
پس از حالت های انفجاری فرد ممکن است احساس آرامش یا خستگی کند و بعدها احساس خجالت و پشیمانی به وی دست خواهد داد.
درمان اختلال انفجاری متناوب
در حقیقت هیچ درمانی برای اختلال انفجاری متناوب وجود ندارد.
روش های درمانی موجود گفتار درمانی یا روان درمانی و مصرف دارو می باشد.
روان درمانی
جلسه های درمانی گروهی یا فردی موثر می باشند.
یک روش درمانی رایج به نام درمان رفتار شناختی، به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند:
• تشخیص رفتارها یا موقعیت هایی که باعث بروز رفتارهای خشونت آمیز می شوند.
• یادگرفتن چگونگی کنترل عصبانیت و و پاسخ های نامناسب با استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب، تفکر متفاوت نسبت به موقعیت ها و یادگیری مهارت های مقابله.
دارو درمانی
داروهای مختلفی برای درمان اختلال انفجاری متناوب استفاده می شوند. این داروها شامل ضد افسردگی ها، تثبیت کننده های خلق و خو، ضد تشنج و سایر داروها می شود.
پیشگیری
اگر مبتلا به اختلال انفجاری متناوب هستید، پیشگیری از آن برایتان خیلی سخت خواهد بود، مگر اینکه تحت درمان متخصص باشید.
به عنوان بخشی از درمان، پیشنهادهای زیر به شما کمک می کنند تا از بروز برخی وقایع پیشگیری کنید یا در موقعیت خاص بتوانید خود را کنترل کنید.
• پیگیر فرایند درمان باشید. جلسات درمانی را به طور منظم دنبال کنید و اگر پزشک دارویی تجویز کرد، طبق دستورات پزشک داروی خود را مصرف کنید.
دارو برای پیشگیری از عود حالت خشم تجویز می شود.
• تکنیک های ریلکسیشن را تمرین کنید. نفس عمیق کشیدن، ریلکس کردن و یوگا به آرام شدن بیشتر کمک می کند.
• افکار خود را تغییر دهید. به جای فکر کردن به موقیت های ناامید کننده و بروز حس خود با خشونت، سعی کنید انتظارات معقول داشته باشید و مثبت فکر کنید.
افکار شما بر روی چگونگی واکنش شما تاثیر می گذارند.
• از روش حل مشکل استفاده کنید. برنامه ای طراحی کنید تا راهی برای حل مشکلات مایوس کننده پیدا کنید.
حتی اگر نتوانید مشکل را برطرف کنید، اما به هرحال انرژی شما متمرکز یک مسئله شده است.
• راه هایی برای بهبود ارتباطات خود پیدا کنید. سعی کنید به پیام های دیگران گوش دهید و به آنها فکر کنید و بهترین پاسخ ممکن را در به این پیام ها بدهید، نه اولین چیزی که به ذهن شما می رسد.
• محیط خود را تغییر دهید. تا حد امکان از موقعیت ها یا افرادی که شما را عصبانی می کنند، اجتناب کنید.
به علاوه برنامه ریزی و زمانبندی کارها به کنترل بهتر امور کمک کرده و از میزان استرس می کاهد.
• از مصرف مواد تغییر دهنده روح و روان اجتناب کنید. از الکل و داروهای تحریک کننده مصرف نکنید.
