اختلالات خوردن: پراشتهایی عصبی (بولیمیا)

پراشتهایی عصبی با دوره‌هایی از پرخوری همراه با شیوه‌های نامناسبی برای توقف افزایش وزن مشخص می‌شود.

ناراحتی جسمی مثل درد شکمی یا تهوع موجب خاتمه پرخوری می‌شود و اغلب پس از خاتمه پرخوری، فرد دچار احساس گناه افسردگی یا نفرت از خود می‌شود و به رفتارهای جبرانی مثل پاکسازی (مصرف ملین‌ها یا تلاش برای استفراغ عمدی) و یا ورزش‌های افراطی می‌پردازد.

افراد مبتلا به این اختلال بر خلاف مبتلایان به بی اشتهایی عصبی معمولاً وزنی در محدوده‌ی طبیعی دارند.

در ادامه با کلینیک اعصاب و روان هیربد همراه باشید.

مردم چه می‌گویند؟

• یه وقتهایی آرومم می‌کنه اما بعدش عذاب وجدان خیلی وحشتناکی می‌گیرم
• اینقدر از بدون هیچ کنترلی می‌خورم
• اصلا اون لحظه برام مهم نیست چه قدر سیرم، همه چیز رو تند تند می‌خورم
• انگار این پرخوریه خودم و پرخوری‌ای که کردم بدم میاد که میرم انگشت می‌زنم تا بالا بیارم

همه گیر شناسی:

پراشتهایی عصبی شایع تر از بی اشتهایی عصبی است. تخمین‌های شیوع این اختلال بین ۱ تا ۴ درصد در زن‌های جوان است.

سبب شناسی:

عوامل زیستی (تغییراتی مربوط به سروتونین و نوراپی نفرین) عوامل اجتماعی (فشارهای اجتماعی در مورد وزن ایده آل و ظاهر) تعارضات با خانواده و والدین به ویژه در سنین نوجوانی کنترل ضعیف فرامن (superego) و من (ego) وعوامل روانشناختی دیگر در شکل گیری این اختلال نقش دارند.

علائم:

دوره‌های مکرر پرخوری (دست کم هفته‌ای دو تا سه بار)، که حداقل ۳ ماه طول کشیده‌اند و رفتارهای جبرانی متعاقب پرخوری به منظور پیشگیری از افزایش وزن که عمدتاً به صورت استفراغ عمدی، سوء مصرف ملین، مدر یا داروهای استفراغ آور انجام می‌شوند.

در سایر موارد بیمار به عنوان رفتارهای جبرانی به ورزش‌های افراطی و رژیم‌های سخت روی می‌آورد.

در این اختلال بیمار ترس مرضی از چاق شدن، تمایل بی وقفه به لاغر شدن و یا هر دو حالت فوق را دارد.

درمانها:

انواع روان درمانی از جمله: درمان شناختی – رفتاری (CBT) که مهمترین و اولین روش انتخابی برای درمان پراشتهایی عصبی است.
روان درمانی دینامیک (پویا) و دارو درمانی مطالعات حاکی از آنند که ترکیب CBT و داروها مؤثرترین درمان است.

پیش آگاهی:

به نسبت بی اشتهایی عصبی، میزان بهبودی نسبی یا کامل در پراشتهایی عصبی بالاست.

افرادی که تحت درمان قرار می‌گیرند به مراتب نسبت به بیماران درمان نشده وضع بهتری دارند. بیماران درمان نشده اختلالشان مزمن می‌شود و یا ممکن است با گذشت زمان به میزان اندکی بهبود یابند.