برای دیدن چهارمین فیلم ماتریکس نیازی نیست که شما دو فیلم آخر را از نزدیک دنبال کرده باشید تا متوجه شوید که موضوع از چه قرار است. اما این ویژگی هم یک نقطه قوت است و هم یک ضعف. داستان این بار بسیار ساده‌تر است، اگرچه گاهی اوقات هنوز پیچیده است، اما ایجاد ارتباط با سه فیلم قبلی زمان زیادی صرف شده که فیلم را هیجانی کرده است. نتیجه در نهایت رضایت‌بخش‌تر از فیلم های دو و سه است، اما تا حد زیادی به دلیل دیدگاه متواضعانه‌تر موفق‌تر است.
با تحلیل روانشناختی فیلم در کلینیک اعصاب و روان هیربد همراه ما باشید.
بازیگران : کیانو ریوز، کری آن ماس، جادا پینکت اسمیت، لامبرت ویلسون و دنیل برنهارت , یحیی عبدالمتین دوم، نیل پاتریک هریس، جسیکا هنویک، جاناتان گروف، توبی اونومر، مکس ریملت، ارندیرا ایبارارا، پریانکا چوپرا، اندرو کالدول، برایان جی اسمیت، الن هولمن و کریستینا ریچی
کارگردان ماتریکس ۴ : لانا واچوسکی
اگر باید یک ویژگی را از انقلاب های ماتریکس به خاطر بسپارید، این است که نئو (کیانو ریوز) و ترینیتی (کری-آن ماس) مردند. فیلم رستاخیزها، توماس اندرسون را که نئو در دنیای مصنوعی ماتریکس می شناسند، حتی از نظر فنی زنده می یابد. او یک طراح بازی های ویدیویی مشهور جهان است که معروف ترین ساخته او The Matrix است، سه گانه ای درباره افرادی که در دنیای کامپیوتری جعلی زندگی می کنند. او افسرده است، با تصورات عجیب و غریب از یک واقعیت جایگزین غیرممکن تسخیر شده است. او ارتباط عجیبی با زنی (موس) که در کافی شاپ محلی خود می بیند دارد. او فکر می کند که دارد عقلش را از دست می دهد، اما آیا در وحقیقت تازه به حقیقت بیدار می شود؟
این شروع متفاوت ممکن است جذاب به نظر برسد (حتی صحنه‌ای از یک مدیر اجرایی از برادران وارنر، توزیع‌کننده ماتریکس هم در داستان و هم در واقعیت وجود دارد که برای دنباله‌ای برای بازی اندرسون تلاش می کند) اما فیلم به صورت روایی پیش می رود. ماتریکس مجموعه‌ای درباره لایه هایی از واقعیت است که در واقع در پایان فیلم سه‌گانه اصلی، کل جهان دوباره تنظیم شد.
لانا واچوفسکی هنوز پر از ایده است، حتی اگر همیشه آنها را به یک طرح قوی تبدیل نکند.
لانا واچوفسکی (که این بار بدون خانوم لیلی کارگردانی می کند و با همکاری دیوید میچل و الکساندر هیمون فیلم‌نامه‌نویسی کرده است) با روشی که ماتریکس و هالیوود هر دو بر راه‌اندازی مجدد تکیه می کنند باعث سرگرمی می شود. فیلم های اصلی لحنی بسیار جدی می گرفتند، اما قسمت آغازین این فیلم لحنی بسیار سبک‌تر و ملایم‌تر دارد، در حالی که هنوز موضوعات اصلی ماهیت اراده آزاد و ارزش های واقعی زندگی را مورد بررسی قرار می دهد.
با گذشت زمان فیلم به 148 دقیقه، سبکی فیلم محو می شود و ما به پرسش های فلسفی بازمی گردیم که به طور غیرمستقیم بررسی شده اند.
به طور کلی، فیلم با مأموریتی برای رهایی نئو و ترینیتی از ماتریکس هدایت می شود، اما واچوفسکی نمی تواند در برابر گرفتار شدن در افسانه بافی بیشتر مقاومت کند و به نکات تصادفی فیلم های گذشته پاسخ می دهد. شخصیت های خوب جدید تأثیر کمی بر جای می گذارند، اگرچه شرورانی که نامشان را نمی آوریم، اگر انگیزه شان نامشخص باشد به طرز لذت بخشی عجیب و غریب هستند.
این فیلم زمانی زنده می شود که ریوز و ماس دوباره با هم متحد می شوند. آنها یک ترکیب شیمیایی آرام در حال جوشیدن دارند که حتی به گفتگوهای کافی شاپ نیز خطر بالقوه ای را القا می کند. وقتی آنها در حالت نئو و ترینیتی کامل هستند، فیلم بخشی از جادوی فیلم اول را دوباره به تصویر می کشد، اگرچه اکشن این بار به طور شگفت‌آوری یک دست است. ماس و ریوز هر دو در اواسط دهه پنجاه زندگی خود هستند، بنابراین منطقی است که آنها نتوانند همه بدو بدوهای قدیمی را انجام دهند. اغلب اوقات، نئو فقط با میدان نیروی نامرئی خود، حملات را منحرف می کند که از لحاظ سینمایی جذاب ترین قدرت نیست. در فیلم سه‌گانه اصلی روی اکشن ظریف و واضح می توانستید تکیه کنید. در این فیلم اکسن به طور کامل ویرایش شده و به نظر خام می رسد.
بعد از شروع پرشور، فیلم هیچ سهم عمده ای برای بقیه داستان باقی نمی ماند. اکثر ساکنان این ماتریکس جدید به طور معقولی خوشحال به نظر می رسند. مشکل اصلی ترینیتی از زندگی کنونی اش این است که او به طرز زشتی به “تیفانی” تغییر نام داده است. حتی نشانه های بصری، با رنگ سبز تیره‌آلود فیلم سه‌گانه اصلی که با لطافت فلزی و درخشان جایگزین شده است، همه را کاملاً دلپذیر به نظر می رساند، نه وجود هواپیماهای بدون سرنشین قدیم.
و انسان هایی که در خارج از ماتریکس زندگی می کنند، حالا زندگی نسبتاً آرامی دارند، البته هنوز هم محدود به لباس های بافتنی زشت و غارهای تاریک هستند. دنیای واقعی یک زمین بایر خیس باقی می ماند که در آن مردم می توانند نانو ربات بسازند، اما اصلاً فکر نمی کنند که رنگی شاد روی چیزی استفاده کنند. اگر ماموریت نئو موفق نشود، به نظر می رسد که فقط حدود هفت نفر به این موضوع اهمیت خواهند داد.
واچوفسکی هنوز پر از ایده است، حتی اگر همیشه آنها را در یک طرح قوی درگیر نکند و در این دیدار دوباره به یکی از اصیل ترین جهان های سینما چیزهای زیادی برای لذت بردن وجود دارد. پایان داستان بیشتری را برای گفتن پیشنهاد می کند.
داستان ماتریکس ۴
بیست سال پس از رویدادهای انقلاب‌های ماتریکس، نئو در ظاهر عادی تحت هویت اصلی‌اش به عنوان توماس اندرسون در سان فرانسیسکو زندگی می‌کند و یک روانشناس به او برای مقابله با چیزهای عجیب و غریب و غیرطبیعی که او گاهی اوقات می‌بینید قرص‌های آبی تجویز می‌کند. او همچنین با زنی آشنا می‌شود که به نظر می‌رسد ترینیتی باشد، اما هیچ‌کدام یکدیگر را نمی‌شناسند. با این حال، نسخهٔ جدیدی از مورفئوس قرص سرخ را به او پیشنهاد و ذهنش را دوباره به دنیای ماتریکس باز می‌کند، دنیایی که در سالهای پس از آلودگی اسمیت امن‌تر و خطرناک‌تر شده‌است؛ نئو به گروهی از شورشیان می‌پیوندد تا با یک دشمن جدید مبارزه کند.
تریلر فیلم ماتریکس ۴ رستاخیز ها
نقد سه گانه فیلم ماتریکس :
انتقال کیفیت تصویر از سطح استاندارد HD به نسخه 4K امکان ارزیابی مجدد فیلم هایی را فراهم می کند که زمانی بر بازارهای خانگی قبلی تسلط داشتند و زمان‌بندی برای نگاهی دوباره به «The Matrix»، « The Matrix Reloaded » و «The Matrix Revolutions» جالب به نظر می رسد. نه تنها لیلی و لانا واچوفسکی اخیراً اعلام کرده‌اند که خانه تولید شیکاگو خود را تعطیل می کنند و هیچ پروژه‌ای برنامه‌ریزی نکرده‌اند و ظاهراً گفته‌اند که بازنشسته شده‌اند، اما این فیلم ها به یک موضوع داغ در دنیای سیاسی تبدیل شده‌اند، اگرچه جالب است که هر دو طرف حوزه سیاسی تا چه اندازه دوست دارند در مورد آنها ادعا کنند. جمهوری‌خواهان به قرص قرمزی اشاره می کنند که شما را از تفکر ایدئولوژیک رها می کند، این ایده بدین ترتیب است که قرمز شدن یا جمهوری‌خواه بودن، به شما این امکان را می دهد که جهان را آنطور که واقعاً هست ببینید، فارغ از آرمان‌گرایی که اغلب برای توصیف دموکرات ها استفاده می شود. با این حال، تماشای مجدد فیلم ها در سال 2018 (آخرین فیلم در روز انتخابات) سیاست مترقی آنها را شفاف تر می کند. اینها فیلم هایی درباره گروهی زیرزمینی از افراد است که بسیاری از آنها توسط اقلیت ها بازی می شود، که یک سیستم خشونت‌آمیز و فاسد را که توسط مردان سفیدپوست تقریباً یکسان تجسم یافته بود، سرنگون می کنند.
با نادیده گرفتن یک دقیقه فضای سیاسی که این فیلم ها را در این هفته جذاب‌تر می کند، همه آن ها به طرز شگفت‌آوری به عنوان سرگرمی خوب عمل کرده‌اند، خیلی جاه طلبانه‌تر از بسیاری از فرنچایزهای پرهزینه‌ای که امروز می بینیم، به خصوص فیلم اول که یکی از معدود فیلم های 20 سالهای که به نظر می رسد می تواند امروز روی پرده سینماها بیفتد و همچنان موفق باشد.
البته آن فیلم « The Matrix» است، فیلمی که توضیح آن برای جوانانی که در سال 1999 حضور نداشتند، دشوار است. فیلم های اواخر دهه 90 شبیه کتاب های مصور الهام گرفته از سینمای آسیا نبودند. فیلم های موفق سال قبل شامل فیلم های سنگین CGI مانند «آرماگدون» و «گودزیلا» بود، فیلم هایی که غیرشخصی و ساخته‌شده توسط کمیته به نظر می رسند. «ماتریکس» به طرز خیره‌کننده‌ای جدید بود و مضامین کلاسیک را در خود گنجانده بود، در واقع نسخه‌ای از «جنگ ستارگان» است، به این صورت که نئو یا لوک به «فردی» تبدیل می شود که می تواند مقاومت را برای متوقف کردن امپراتوری رهبری کند، به سمت یک چشم انداز جدید که توسط دو تن از جالب ترین هنرمندان تجسمی دو دهه اخیر هدایت می شود. صحنه های فیلم اول هنوز در حافظه ها مانده است.
در مقایسه، بیشتر صحنه های فیلم های «Matrix Reloaded» و «Matrix Revolutions» فراموش شده اند. اما عناصری در این فیلم وجود دارند که بهتر از آنچه به یاد دارید، به خصوص در فیلم دوم، در ذهن می مانند. مطمئناً، واچوفسکی ها با انتقال داستان از نئو یا ترینیتی یا مورفئوس به سمت فیلم های حامی جدید که مخاطبان به طور قابل توجهی کمتر به آن ها اهمیت می دادند، اشتباه کردند و همه چیز را به شکل فزاینده‌ای احمقانه فلسفی سنگین کردند، اما ایده هایی وجود دارد (هم روایتی و هم بصری). جسور و جاه طلب، دو کلمه که اغلب با عواقب پرهزینه مرتبط نیستند. سکانس Zion Rave در فیلم دوم به تنهایی یک قطعه سینمایی جذاب است، اما امروزه چیزهایی شبیه آن را در فیلم های پرفروش نمی بینید.
چیزهای زیادی در فیلم دوم و سوم وجود دارد: ایده هایی که مشخصاً متعلق به واچوفسکی ها هستند و محصول یک استودیو نیستند. دیدن اینکه چقدر آزادی خلاقانه به آنها داده شد شگفت انگیز است. حالا در فیلم سوم اما دیدن این که به مؤلفان بودجه های بزرگ و فرنچایزی برای بازی داده می شود، و دیدن اینکه واچوفسکی ها تا چه اندازه به جای تکرار آنچه که بار اول کار می کرد، انتخاب کردند تا بوم نقاشی خود را بسط دهند، همچنان امیدوارکننده است.
منبع:
https://www.rogerebert.com/streaming/there-is-no-spoon-watching-the-matrix-trilogy-in-2018
https://www.timeout.com/movies/the-matrix-resurrections-2021
