اختلال پرخوری

اختلال پرخوری ، با پرخوری یکسان نیست و یک انتخاب شخصی نیز نیست. این اختلال یک وضعیت سلامت روان است که قابل درمان است.

اگر در دوره‌هایی مکرر ، مقدار زیادی غذا را در طی یک نوبت می خورید و احساس می‌کنید کنترلی بر غذا خوردن خود ندارید و حتی ممکن است این رفتار خود را از دیگران پنهان کنید، ممکن است به اختلال پرخوری مبتلا شده باشید.

آنچه مهم است در نظر داشته باشید این است که اگرچه این اختلال ممکن است باعث ناراحتی شما شود اما :

• بروز این اختلال تقصیر شما نیست.
• این اختلال یک انتخاب نیست.
• شما تنها نیستید.

اختلال پرخوری شایع ترین اختلال خوردن است. به علاوه، قابل درمان است و در صورت بازگشت اختلال، می‌توانید تکنیک‌هایی را برای مدیریت آن یاد بگیرید.

در ادامه‌ با کلینیک اعصاب و روان هیربد همراه باشید.

اختلال پرخوری چیست؟

اختلال پرخوری وضعیتی است که در آن افراد احساس می‌کنند کنترلی بر غذا خوردن خود ندارند و به طور عینی مقدار زیادی غذا را در یک نوبت مصرف می‌کنند.

تا سال 2013 که پنجمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) منتشر شد ، اختلال پرخوری به عنوان یک تشخیص روانپزشکی شناخته نشده بود.

داشتن BED یک انتخاب نیست. این اختلال یک وضعیت سلامت روان است که می تواند یک علت ژنتیکی قوی داشته باشد.

علائم اختلال پرخوری

برخی از رایج ترین علائم BED که به شما کمک می کند تشخیص دهید که آیا این اختلال را دارید یا خیر عبارتند از :

• دوره های مکرر پرخوری – حداقل یک دوره ی پرخوری در هفته به مدت حداقل 3 ماه
• خوردن مقدار زیادی غذا در یک نوبت مشخص
• احساس اینکه کنترلی ندارید و نمی توانید غذا خوردن را متوقف کنید
• تنها غذا خوردن
• سریع غذا خوردن
• خوردن تا زمانی که احساس سیری شدید یا بیماری کنید.
• احساس شرم از مقدار غذایی که می خورید.
• انزجار از خود، احساس گناه و افسردگی که می تواند با یک دوره پرخوری همراه باشد.

افراد مبتلا به BED پس از یک دوره پرخوری، پاکسازی(استفراغ عمدی)نمی‌کنند، روزه نمی‌گیرند و یا بیش از حد ورزش نمی‌کنند. این رفتارها ، نشانه های پرخوری عصبی، یکی دیگر از اختلالات خوردن هستند.

BED با پرخوری یکسان نیست . پرخوری شبیه BED است اما در آن فرد کنترل خود را از دست نمی دهد. پرخوری‌های رایج اغلب در موقعیت های خاص مانند شام تولد اتفاق می افتد.

از دست دادن کنترل در BED نشانه اصلی این اختلال است که باعث پریشانی زیاد و آسیب جدی به سلامت روان و جسم فرد می‌شود.

چه کسانی مبتلا می شوند؟

بر اساس داده‌های مؤسسه ملی سلامت روان (NIMH) ، برخی از حقایق کلیدی در مورد BED آورده شده است؛  از جمله تعداد افرادی که مبتلا هستند و چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال قرار دارند.

• 2٪ از مردم در ایالات متحده با BED زندگی می کنند – 3.9 میلیون نفر .
• 6 درصد از زنان در ایالات متحده دارای BED هستند.
• 8 درصد از مردان در ایالات متحده دارای BED هستند.
• سن متوسط شروع 21 سالگی است.
• احتمال ابتلای زنان به BED در سنین پایین تر – در سنین 18 تا 29 سالگی- در مقایسه با مردان- سنین 45 تا 59 سالگی – بیشتر است.
• 8 درصد افراد در طول زندگی خود BED را تجربه می کنند.
• 9 درصد از افراد مبتلا به BED دارای سایر اختلالات، به ویژه اختلالات اضطرابی هستند.
• زنان بیشتر از مردان به دنبال درمان برای BED هستند.

براساس ظاهر یا وزن فرد نمی توان تعیین کرد که وی BED دارد یا خیر . افراد با وزن متوسط نیز می توانند BED داشته باشند. با این حال، این اختلال در افرادی که چاقی یا چاقی شدید دارند شایع‌تر است.

علل اختلال پرخوری

کارشناسان دقیقاً نمی دانند چه چیزی باعث BED می شود. با این حال، محققانی که به مطالعه اختلالات خوردن می پردازند، علل مختلفی از جمله عوامل محیطی و ژنتیکی را شناسایی کرده اند.

برخی تحقیقات نشان می دهند که فرزندان والدینی که سابقه برخی از بیماری های روانپزشکی را دارند ، ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال خوردن باشند، با این حال شواهد نشان نمی دهد که رفتار والدین همیشه باعث ایجاد اختلالات خوردن می شود.

در عوض، به نظر می رسد که اختلالات خوردن به شدت با ژن هایی که فرد با آن متولد می شود، مرتبط است.

BED از خانواده ها به ارث می رسد و ژن های خاصی ممکن است افراد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن قرار دهند.

افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به BED هستند ممکن است تجربیات عاطفی ناراحت کننده ای در مورد غذا خوردن در دوران کودکی داشته باشند که به ایجاد این بیماری کمک می کند. این تجربیات می تواند شامل مورد انتقاد قرار گرفتن در خصوص ظاهر، وزن یا عادات غذایی باشد.

درمان اختلال پرخوری

بیایید یک تصور غلط را از سر راه برداریم
توقف پرخوری یک مسئله ارادی نیست. BED یک وضعیت سلامت روان است که نیاز به درمان پزشکی و مراقبت از سلامت روان دارد.

اگر مبتلا به BED هستید اولین قدم درمان ، شروع روان درمانی، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) یا رفتاردرمانی دیالکتیک (DBT) و یا خانواده درمانی است.

همچنین ، متخصصان خدمات درمانی ممکن است داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی را توصیه کنند.

از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال پرخوری اغلب دارای سایر بیماری ها مانند دیابت یا چاقی مفرط هستند، ممکن است درمان این بیماری های همزمان نیز ، نیاز باشد.

زندگی با اختلال پرخوری و مدیریت آن

آنچه در درمان جواب نمی دهد

اگرچه ممکن است رسانه ها، وب سایت ها و حتی برخی از متخصصان خدمات درمانی کاهش وزن را به عنوان هدف شماره 1 در صورت داشتن BED پیشنهاد کنند، این رویکرد می تواند مضر باشد و حتی می تواند وضعیت را بدتر کند.

هنگامی که تیم درمان خود را گرد هم می‌آورید، به دنبال متخصصان خدمات درمانی باشید که دارای رویکرد «وزن-خنثی[1]» هستند.

بسیاری از افراد مبتلا به BED همچنین دارای سایر شرایط روانپزشکی مانند اختلال دوقطبی، افسردگی یا اختلال اضطراب هستند.

یک متخصص خدمات درمانی که در درمان اختلال پرخوری تخصص دارد می تواند به ایجاد مکانیسم های مقابله­ای کمک کند. این مکانیسم ها می توانند به مدیریت افکار و محرک های عاطفی که ممکن است باعث پرخوری شوند کمک کنند.

چند منبع دیگر که میتوانند کمک کننده باشند :

کمک گرفتن

اگر گمان می کنید مبتلا به BED هستید، توصیه می شود فورا از یک متخصص خدمات درمانی کمک بگیرید.

بسیاری از افراد در اولین قدم خود ، یک متخصص در زمینه اختلالات خوردن را پیدا می کنند . این متخصصان آموزش دیده دارای تجربه عمیقی در این حوزه هستند و می توانند به شما کمک کنند تا درمانی مناسب خودتان را پیدا کنید .

مرحله ی بعدی چیست؟

اگر اختلال پرخوری (BED) دارید، ممکن است به خصوص پس از یک دوره پرخوری ، احساس شرمندگی داشته باشید.

با این حال، به خاطر داشته باشید که BED یک انتخاب نیست. این اختلال یک وضعیت سلامت روان است و شما می توانید کمک بگیرید.

اگر فکر می کنید ممکن است BED داشته باشید، اولین قدم می تواند تماس با یک ارائه دهنده خدمات درمانی با رویکرد «وزن-خنثی» باشد. آنها می توانند به یافتن درمان مناسب برای شروع بهبودی شما کمک کنند.

اگر مطمئن نیستید که آیا BED یا اختلال خوردن دیگری دارید، دادن این آزمون را در نظر بگیرید.

• BED

اختلال پرخوری در افراد مبتلا با دوره‌های مکرر پرخوری که با ۲ مورد مشخص می شود وجود دارد.

۱- خوردن در مدت زمانی که تقریباً در هر دوره ۲ ساعته غذایی بیشتر از میزانی که اغلب افراد در شرایط مشابه و مدت زمان مشابه می‌خوردند.

۲-نداشتن کنترل بر آنچه می‌خورد و میزان آن یا توقف خوردن.

پرخوری افراطی

دوره‌های پرخوری با ۳ مورد یا بیشتر که شامل خوردن سریعتر از معمول، خوردن تا زمانی که فرد احساس ناراحت کننده‌ی سیری دارد، خوردن غذای زیاد زمانی که از نظر جسمی احساس گرسنگی نمی‌کند، خوردن در تنهایی به علت ناراحتی از زیاد خوردن و احساس انزجار از خود، افسردگی یا احساس گناه زیاد بعد از آن می‌شود.

در رابطه با پرخوری ناراحتی محسوسی وجود دارد.

پرخوری به طور متوسط حداقل یک بار در هفته به مدت ۳ ماه روی می‌دهد.

در این اختلال رفتارهای نامناسب جبرانی وجود ندارد و این اختلال منحصراً در طول دوره ی پرخوری عصبی یا بی اشتهایی عصبی اتفاق نمی‌افتد.

مشخصات این اختلال عبارتند از:

• سریع غذا خوردن
• غذا خوردن تا جایی که فرد احساس ناراحتی کند
• غذا خوردن به مقدار زیاد وقتی که فرد گرسنه نیست
• تنها غذا خوردن
• اضطراب و پریشانی از پرخوری

ملاکهای تشخیص پرخوری افراطی در DSM5

A- اپیزودهای مکرر پرخوری افراطی. هر اپیزود پرخوری افراطی دو مشخصه اصلی دارد ( هر دو باید وجود داشته باشند)

• فرد در یک دوره زمانی مستقل (مثلاً در عرض دو ساعت) مقداری غذا می‌خورد که بسیار بیشتر از غذایی است که اکثر مردم در همان دوره زمانی و تحت شرایط مشابه می‌خورند.
• احساس می‌کند در طول این دوره نمی‌تواند رفتار “خوردن ” را کنترل کند (برای مثال، احساس می‌کند نمی‌تواند خوردن را متوقف کند یا نوع غذا یا مقدار آن را کنترل کند).

B- دوره‌های پرخوری افراطی با سه مورد (یا بیشتر) از موارد زیر همراه است:

1. فرد با سرعتی بسیار بیشتر از سرعت عادی می‌خورد.
2. آن قدر می خورد که احساس سری ناخوشایندی به او دست می‌دهد.
3. حتی زمانی که احساس نمی‌کند به طور فیزیکی گرسنه است، مقدار زیادی غذا می‌خورد.
4. در تنهایی می‌خورد زیرا از این که دیگران ببینند چقدر زیاد می خورد خجالت می کشد.
5. بعد از پرخوری، از خودش بدش می‌آید، به شدت ناراحت و غمگین می شود، یا به شدت احساس عذاب وجدان می‌کند.

C- به خاطر پرخوری افراطی، رنج (دیسترس) شدیدی تجربه می‌کند.D- پرخوری افراطی، به طور متوسط، حداقل یک بار در هفته و به مدت سه ماه روی می‌دهد.

E- پرخوری افراطی با استفاده مکرر از رفتارهای جبرانی (مثل رفتارهای جبرانی در بولیمیا) ارتباطی ندارد و انحصاراً در طول ابتلا به بولیمیا یا آنورکسیا روی نمی‌دهد.اسپسیفایر:خفیف: ۱تا ۳ اپیزود پرخوری افراطی در هفته.متوسط: ۴تا ۷ اپیزود پرخوری افراطی در هفته.شدید: ۸تا ۱۳ اپیزود پرخوری افراطی در هفته.مفرط: ۱۴ اپیزود پرخوری افراطی در هفته.

سبب شناسی پرخوری

علل و عوامل بروز اختلال پر‌خوری افراطی، ناشناخته است.

اما سابقه خانوادگی، عوامل بیولوژیکی، رژیم‌های غذایی طولانی‌مدت و مسایل روانشناختی و روانشناختی احتمال خطر ابتلاء را افزایش می‌دهند.

پرخوری در برخی موارد می‌تواند برنامه ریزی شده باشد.

 در افراد مبتلا اغلب نابهنجاری در مقدار غذا وجود دارد تا با اشتیاق به نوع خاصی از غذا.

این افراد معمولاً نشانه‌ها و مشکلات خود را پنهان می‌کنند.

تا زمانی که فرد به طور ناراحت کننده یا دردناکی سیر شده باشد پرخوری را ادامه می‌دهد.

عاطفه‌ی منفی رایج ترین پیش آیند پرخوری می‌باشد.

علل دیگر آن عوامل استرس زای میان فردی، محدودیت غذایی، احساس‌های منفی در رابطه با بدن، شکل بدن و غذا و بی حوصلگی می‌باشد که ممکن است در طول دوره به طور موقتی کم شوند یا تسکین یابند.

این اختلال در افراد با وزن طبیعی، اضافی و چاق رخ می‌دهد و با اضافه وزن و چاقی در ارتباط است.

به طور کلی پرخوری با چاقی متفاوت است.

اغلب افراد چاق به پرخوری مکرر نمی‌پردازند و افراد مبتلا مصرف کالری و اختلال کارکردی بیشتری دارند.

درمان پرخوری افراطی

اهداف درمانی اختلال پرخوری افراطی، کاهش پرخوری بیش از حد و هله‌هوله خوری جهت بهبود خلق وخو از لحاظ احساسی و در صورت نیاز، کاهش وزن می‌باشد.

از آنجائیکه پرخوری افراطی، با خجالت و شرمندگی، تصویر ذهنی پایین، احساس تنفر از خود، و سایر احساسات منفیِ، کاملا گره خورده است، هدف درمان باید، این موارد به‌علاوه سایر مسایل روانشناختی و روانشناختی باشد.

با کمک گرفتن جهت درمان اختلال پرخوری افراطی، شما یاد می‌گیرید که چگونه وزن کم کنید و از این بیماری دور شوید.

• رفتار درمانی دیالکتیک
• درمان شناختی – رفتاری
• روان درمانی بین فردی
• دارو درمانی

درمان شناختی-رفتاری:

ممکن است به شما کمک کند تا بتوانید بهتر از عهده مسائلی که می‌تواند دوره‌های پرخوری افراطی را در شما شعله‌‌ور کند، برآیید، مسائلی مانند احساس منفی در مورد بدن خود و یا حالت افسردگی. همچنین می‌تواند حس بهتری جهت کنترل و نظارت  بر رفتار خود و الگوهای تغذیه‌ای، به شما بدهد.

اگر شما دچار اضافه وزن باشید، این امکان وجود دارد که به مشاوره جهت کاهش وزن علاوه بر  CBT نیاز داشته باشید.

 

روان‌درمانی میان فردی بر روابط رایج و شایع با سایر افراد، متمرکز است.

هدف بهبود مهارت‌های میان‌فردی شما است، اینکه چگونه با سایرین، شامل اعضای خانواده، دوستان و همکاران خود ارتباط برقرار کنید.

ممکن است این روش به کاهش اختلال پرخوری افراطی که به واسطه ارتباطات ضعیف و مهارت‌های ارتباطی ناسالم، به‌وجود می‌آید، کمک کند.

• درمان رفتار منطقی

این شکل از درمان می‌تواند به شما کمک کند تا مهارت‌های رفتاری لازم جهت کمک به تحمل فشارهای روانشناختی (استرس‌ها)، تنظیم و تعدیل احساسات خود و بهبود ارتباطتان با سایرین را فرا بگیرید، که تمامی این موارد می‌توانند میل به پرخوری افراطی را در شما کاهش دهند.

سیر و پیش آگهی اختلال پرخوری

اطلاعات کمی در مورد شکل گیری این اختلال وجود دارد.

در کودکان پرخوری و خوردن بی کنترل و بدون مصرف بیش از حد غذا اتفاق می‌افتد که با افزایش چربی بدن، افزایش وزن و نشانه‌های روان شناختی ارتباط دارد.

این اختلال در نوجوانان و جوانان شایع است.

خوردن بی کنترل یا پرخوری دوره‌ای در برخی افراد ممکن است مرحله‌ی مقدماتی اختلال خوردن باشد.

در برخی از افراد مبتلا رژیم گرفتن به دنبال شکل گیری پرخوری روی می‌دهد.

معمولاً این اختلال در نوجوانی و جوانی شروع می‌شود، اما ممکن است در بزرگسالی هم شروع شود.

افراد مبتلا که به دنبال درمان هستند نسبت به افرادی که اختلال پرخوری عصبی یا بی اشتهایی عصبی دارند که آنها هم جویای درمان‌اند، مسن تر می‌باشند.

میزان بهبودی در این اختلال در نتیجه ی درمان بالاتر از اختلال پرخوری عصبی یا بی اشتهایی عصبی می‌باشد.

این اختلال نسبتاً مداوم و روند آن از نظر شدت و مدت با پرخوری عصبی مشابه می‌باشد

. تغییر از این اختلال به اختلالات دیگر پرخوری نادر می‌باشد.

1. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانشناختی ویرایش ۵, DSM-۵
2. خلاصۀ روان پزشکی کاپلان و سادوک بر اساس DSM-5