تصورات نادرست درباره ADHD

ADHD که با عنوان اختلال کم توجهی بیش فعالی هم شناخته می شود یک نوع اختلال است که در آن فرد در تمرکز کردن مشکل دارد و بسیار بیش فعال است.

گاهی از اوقات تصورات نادرستی درباره بیماری ها و اختلالات مختلف در میان افراد رواج پیدا می کند، ADHD نیز از این قاعده مستثنی نیست.

به همین خاطر امروز تصمیم گرفتیم تصورات نادرست و افسانه هایی که درباره اختلال نقص توجه و بیش فعالی وجود دارد را با هم مرور کنیم.

پس با کلینیک اعصاب و روان هیربد همراه شوید.

تصور نادرست اول: ADHD یک اختلال واقعی نیست

همانطور که می دانید ADHD  توسط مرکز کنترل بیماری ها، موسسه ملی سلامت و کنگره ایالت متحده آمریکا، دپارتمان آموزشی و سایر بخش های مرتبط با پزشکی به عنوان اختلال/ناتوانی  شناخته شده است.

بخشی از تصورات نادرستی که درباره اختلال نقص توجه و بیش فعالی وجود دارد از این حقیقت نشأت می گیرد که هیچ تست خاصی برای تعیین دقیق این شرایط وجود ندارد.

پزشک ممکن است نتواند چنین شرایطی را از طریق تست های ازمایشگاهی شناسایی و تشخیص دهد.

بیشتر بیماری ها همچون دیابت را می توان به کمک ازمایش های موجود ازمایشگاهی تشخیص داد اما ADHD اینگونه نیست.

با این وجود، اگرچه هنوز تست پزشکی خاصی برای تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی وجود ندارد اما معیارهای خاص و واضحی هست که می توان از آن ها بهره برد.

استفاده از این معیارها و بررسی دقیق سابقه روانشناختی فرد می تواند به تشخیص منطقی منجر شود.

در برخی از شرایط هم، چنین تصورات نادرستی زمانی بیان می شود که نشانه های ADHD همیشه به طور واضح خود را بروز نمی دهد.

همه ما در برهه ای از زندگی خود با مواردی همچون تمرکز و توجه مشکل داشته ایم.

پس نمی توانیم بگوییم هر فردی که درجه ای از کم توجهی را دارد به چنین اختلالی مبتلاست. 

با این حال  در میان افرادی که با اختلال ADHD دست و پنجه نرم می کنند این نشانه ها به حدی شدید است که می تواند با عملکرد روزمره شان تداخل ایجاد کند.

ADHD در بیشتر موارد اختلال نقص توجه و بیش فعالی خودش را براساس رفتارهای موجود نشان می دهد.

گاهی از اوقات افراد در درک این رفتارها دچار اشتباه می شوند.

نشانه های این اختلال  ممکن است شبیه شرایط دیگر هم باشد.

همه این موارد روی هم رفته باعث می شود افراد باور کنند که ADHD یک اختلال واقعی نیست و نیازی به درمان ندارد. 

به همین خاطر است که متخصصان تلاش می کنند قبل از هر چیزی شرایطی که قبلا وجود داشته یا باعث بروز نشانه ها شده را بررسی کنند تا تشخیص دقیق تری داشته باشند.

تصور نادرست دوم:  ADHD به خاطر مراقبت نادرست والدین ایجاد می شود

این تصور نادرست اغلب احساسات منفی در والدینی که کودکانشان به چنین شرایطی مبتلا هستند ایجاد می کند.

واقعیت این است که  مراقبت نادرست والدین یا مراقبت ضعیف آن ها باعث بروز چنین اختلالی نمی شود.

چیزی که باید به آن توجه داشته باشیم این است که مراقبت درست، اصولی و مثبت والدین با انتظارات درست، واضح و شفاف و ایجاد محیط آرام در خانه می تواند به بهبود نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی کمک فراوانی بکند.

محیط خانه وقتی شلوغ باشد و آرامشی در آن دیده نشود نشانه های ADHD هم بدتر می گردد.

پس اگر فرزندتان به چنین شرایطی مبتلاست بهتر است شرایط خانه را آرام تر از قبل سازید.

تصور نادرست سوم: تنها کودکان به ADHD مبتلا می شوند

اگرچه نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی باید تا سن 12 سالگی بروز کند تا بتوانیم بر اساس معیارهای موجود برای تشخیص، فرد را با چنین شرایطی دسته بندی نماییم اما بیشتر افراد هستند که تا زمان بزرگسالی شرایط شان به درستی تشخیص داده نمی شود.

برخی از بزرگسالان بعد از اینکه کودکشان با چنین شرایطی تشخیص داده شد متوجه می شوند خودشان هم، چنین اختلالی دارند.

در چنین شرایطی افراد بزرگسال تلاش می کنند اطلاعات بیشتری درباره ADHD بیابند و خودشان را بیشتر مورد بررسی قرار دهند.

آن ها به دوران کودکیشان باز می گردند و تلاش می کنند مشکلاتی که در مدرسه یا خانه داشتند را مرور نمایند. 

بسیاری وقتی متوجه می شوند شرایطی که در کودکی با آن مواجه بودند یک اختلال بوده ناراحت می شوند و بسیاری نیز از این موضوع خوشحال هم می شوند.

درصد انتقال به بزرگسالی در ADHD

۳۰ الی ۷۰ درصد کودکانی که ADHD دارند نشانه هایشان را تا دوران بزرگسالی با خود به همراه می برند.

در اغلب موارد رفتارهای بیش فعالانه  در کودکان با افزایش سن کاهش می یابد اما نشانه هایی همچون بی قراری، عدم تمرکز و حواس پرتی در بزرگسالی هم دیده می شود.

ADHD بزرگسالان اگر به صورت درمان نشده رها شود می تواند مشکلاتی در کار و روابط افراد ایجاد نماید و مشکلات ثانویه دیگری همچون اضطراب، افسردگی و سوء مصرف مواد را منجر شود.

می توانید از تست بیش فعالی موجود در کلینیک هیربد استفاده کنید . اطلاعات بیشتر 

تصور نادرست چهارم: برای اینکه ADHD داشته باشید باید بیش فعال باشید

این تصور نادرست باعث می شود افراد درباره اختلال نقص توجه و بیش فعالی دچار سردرگمی های زیادی شوند.

اگرچه نام این اختلال به گونه ای انتخاب شده که افراد را به چنین تصور نادرستی سوق می دهد اما باید بدانید که سه نوع اختلال ADHD مختلف وجود دارد.

نوع بی توجهی غالب ،بیش فعالی غالب و نوع ترکیبی. نوع بی توجهی غالب  اصلا نشانه های بیش فعالی را در خود ندارد.

به همین خاطر است که به این نوع اختلال، اختلال ADD هم می گویند.

افرادی که نشانه های بی توجهی را دارند ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود، افراد سازمان یافته ای نباشند، فراموشکار باشند و به اطرافشان دقتی نکنند.

نوع بی توجهی غالب ADHD برای اطرافیان زیاد مشکل آفرین نیست.

به همین خاطر چنین شرایطی نادیده گرفته می شود اما برای خود فرد بسیار استرس زا خواهد بود. 

باید به این نکته توجه داشته باشید که بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است برخی از رفتارهای بیش فعالی را که ممکن است در کودکی وجود داشته باشد، در دوران بزرگسالی تجربه نکنند.

تصور نادرست پنجم:  استفاده از داروهای محرک به سوء مصرف مواد و اعتیاد منجر می شوند

تحقیقات انجام شده نشان دهنده عکس این تصور است.

اگر اختلال کم توجهی بیش فعالی درمان نشده رها شود می تواند افراد را در معرض مشکلاتی همچون سوء مصرف مواد قرار دهد.

این موضوع بدین خاطر است که مشکلات ثانویه همچون اضطراب و افسردگی که به خاطر ADHD درمان نشده در فرد ایجاد می شود فرد را وادار می کند به سراغ مصرف مواد برود تا نشانه هایش را تسکین ببخشد.

این گزینه به عنوان روشی برای خود درمانی شناخته می شود و اصلا تاثیری در بهبود شرایط موجود ندارد.

افرادی که گزینه های درمانی درست همچون داروهای محرک را دریافت می کنند کمتر دچار چنین مشکلاتی می شوند.

تصور نادرست ششم: اگر بر روی فعالیت هایتان متمرکز باشید، ADHD ندارید

شاید دیدن افراد مبتلا به ADHD که می توانند بر روی فعالیت هایشان تمرکز کنند کمی سردرگم کننده باشد.

بهترین کار این است که ADHD را به عنوان شرایطی تعریف کنیم که در آن فرد در تنظیم و تمرکز منظم افکارش مشکل دارد.

اگرچه این افراد در تمرکز کردن، سازمان دهی افکار و تکمیل چندین وظیفه موجود مشکل دارند اما اغلب می توانند بر روی کارهایی که دوستشان دارند مانند بازی های کامپیوتری تمرکز نمایند.

این تمایل باعث می شود به فعالیت هایی روی بیاورند که خودشان عاشقش هستند.

 تصور نادرست هفتم: دارو می تواند اختلال نقص توجه و بیش فعالی را درمان کند

دارو نمی تواند چنین شرایطی را درمان کند فقط نشانه های موجود را کنترل می نماید.

 بهتر است بدانید که ADHD یک بیماری مزمن محسوب می شود.

یعنی نشانه ها با گذشت زمان کمتر می شود یا تغییر می کند اما از بین نمی رود.

بیشتر افرادی که استراتژی های مقابله با این شرایط را یاد می گیرند می توانند با گذشت زمان نشانه هایشان را مدیریت کنند.

برخی از افراد تلاش می کنند برای کنترل نشانه هایشان در بزرگسالی، از داروهای موجود استفاده نمایند.

در صورتیکه در زمینه مسایل مربوط به کودک و نوجوان نیاز به مشاوره روانشناختی دارید می توانید از خدمات دپارتمان کودک و نوجوان کلینیک اعصاب و روان هیربد بهره ببرید.

منبع: verywellmind